०१-१०-२००३.
अखेर हॉटेल कमल आलें. एल आकाराची एकमजली इमारत. मस्त आयताकृती पार्किंग. रस्त्यापासून चांगलें वीसेक फूट आंतल्या बाजूला. दोन्हीं शाखांत पहिल्या मजल्यावर पांचपांच अटॅच्ड डबल रूम्स असलेल्या सामाईक सज्जा असलेली चाळवजा इमारत. तळमजल्याला कार्यालय. कार्यालयांत चहाकॉफीचें यंत्र. त्वरित गरमागरम चहा मिळाला. खोल्या बर्‍यापैकीं स्वच्छ. नवीनच हॉटेलमधल्या भिंतींना नवीन चकाचक रंग. डबल ऑक्युपन्सीचे सहाशें रुपये. सग्गळ्या खोल्या रिकाम्या. मग काय जाड्यानें घासाघीस करून चारशेंवर आणलें. व्यवस्थापक पांचसव्वापांच फुटी गहूंवर्णीय मध्यमवयीन केरळी माणूस. दाढीमिशी राखलेली, केंस वाढवलेले आणि मागें बुचडा. अतिशय नम्र, गोड, भारदस्त पुरुषी आवाज. बर्‍यापैकीं इंग्रजीत बोलूं शकणारा. बोलतांना मान हलवायची ढब. किंचित दाक्षिणात्य उच्चार. मुंडू गुढग्यापर्यंत उचलून खोंचलेलें, वर टी शर्ट. गप्पिष्ट स्वभाव. कार्यालयांतच झोंपणारा. सकाळीं पांचच्या आधीं उठणारा. म्हणजे चहाची मस्त सोय होती. बाजूलाच पाण्याच्या बाटल्या, शीतपेयें इ. मिळणारीं दुकानें होतीं. मुख्य म्हणजे भलींमोठ्ठीं केरळी केळीं. तीन रुपयाला एक केळें या तेव्हांच्या रास्त भावांत मिळणारीं. पावणेपांचलाच चहाचें मशीन चालूं करून ठेवतों म्हणाला. साडेसहाला नक्की गरम पाणी माणून देतों म्हणाला. समोरच चांगला ढाबा आहे म्हणाला. एकदम दोन खोल्या गेल्या म्हणून खूष झाला होता. रात्रीं नऊपर्यंत आणखी हॉटेलमध्यल्या आणखी तीन खोल्या मार्गीं लागल्या. आमची हॉटेल मोहीम अखेर फळाला आली होती. दुसर्‍या दिवशीं उजाडल्यावर काढलेलें प्रकाशचित्र पाहा. कसा मस्त निसर्ग आहे केरळमधला.
०२-१०-२००३
वेळेवर उठालों. त्वरित चहा बिस्किटें, भरपूर पाणी, बर्‍यापैकीं गार हवा, आभाळांत तसे ढग होतेच, पण उंच होते. पावसाची शक्यता दिसत नव्हती. हिरवागार निसर्ग. आणखी काय हवें? जाड्याला हवीं होतीं तीं भूकमारी बिस्किटें मिळालीं. मारी बिस्किटें खाऊन थोडा वेळ भूक मारतां येते म्हणून भूकमारी. आम्हीं मात्र आगामी न्याहारीवर अन्याय न करणेंच पसंत केलें. पावणेसातच्या सुमारास निघालों. साडेआठनऊच्या सुमारास रा.म.मा.ला लागून एक पेट्रोल पंप आणि बाजूला बरेंसें उपाहारगृह दिसलें. पेट्रोल भरणें आणि पोटपूजा करायला घुसलों. नेहमींचे दाक्षिणात्य पदार्थ. मस्त गरम आणि स्वादिष्ट. तेवढ्यांत देवाला भ्रमणध्वनीवर निरोप आला आणि बोलावें लागलें. वीसेक मिनिटें बोलल्यावर त्याची बॅटरी उतरली. नेमकें तें हातयंत्र देवाच्याच पूर्वींच्या कंपनीचें - सीमेन्सचें होतें. चांगलें साडेबारा हजार रुपयांचें. अशा फालतू कंपनीचें यंत्र असल्यावर आणखी काय होणार. हीं असलीं सगळीं फालतू माणसें कामाला ठेवतात मग दर्जा कसा सुधारेल, चोरहि चोरून नेणार नाहीं, भिकार्‍याला दिलें तर तो सुद्धां अपमान समजून यंत्र देणार्‍याच्या कानफटांत मारेल वगैरेवगैरे शेरेबाजी करून आम्हीं त्याला छळलें. निघालों. रा.म.मा.वर जाऊन कांहीं मीटर पुढें जाणार तोंच देवाच्या लक्षांत आलें कीं भ्रमणध्वनि उपाहारगृहांत राहिला. देवानें गाडी उलट्या दिशेनें मागें मागें चालवत पुन्हां उपाहारगृहांत आणली. ताबडतोब एक वेटर आमच्या दिशेनें तें हातयंत्र घेऊन धांवत आला. आणि आमच्या गाडींत एकच हास्यकल्लोळ झाला. देवानें त्या वेटरला १०० रु. बक्षिसी देऊं केली पण त्यानें घेतली नाहीं. हातयंत्र देवानें परत घेतलें हेंच त्याचें बक्षीस म्हणून कोणीतरी शेरा मारलाच.
ताजेतवाने होऊन निघालों. रस्ता मोकळा आणि मस्त. रहदारी फारशी नाहीं. ऊनसावलीचा खेळ सुरू होता. पाऊस नाहीं. सरासरी ८० - ९० किमी. चा वेग कायम राहिला. अकराच्या सुमारास अलेप्पी आलें. प्रथम हॉटेलशोधन. सहलीच्या ठिकाणीं साधारणपणें विविध हॉटेलचे दलाल आपल्या मागें लागतात. रस्ता विचारत एका दगडी पुलापशीं आलों. इथून आपल्याला बॅकवॉटर्सची सफर करायला बोटी मिळतात. तस्साच एक दलाल इथें मागें लागला. अलेप्पीला एका विशिष्ट प्रकारचे दलाल आहेत, निदान तेव्हां २००३ सालीं होते. सायकल चाको म्हणतात त्यांना. सायकलवरून फिरतात म्हणून सायकल चाको. दाक्षिणात्य इंग्रजीत बोलत होता. इंग्रजी शब्द आला नाहीं किं हिंदी आणि हिंदीहि सुचला नाहीं तर मल्यालम. असें हॉटेल देतों, तसें हॉटेल देतों म्हणायला लागला. आम्हांला गांवांतले घर पाहिजे बाबा. पॉश शहरी हॉटेल नको. आणि शहराच्या रहदारीपासून दूर, शांत ठिकाणीं. महाग नको. स्वस्त पाहिजे. पैसे संपत आलेत वगैरे. थोडें दूर चालेल कां म्हणाला. किती दूर? तर दीडदोन किमी. तुम्हांला नक्की पसंत पडेल. टेरिफ काय? तर म्हणाला चारशें रुपये. घासाघीस करतां येईल म्हणाला. म्हटलें पाहून तर घेऊं. आज फिरायचें असेल तर बोटीचें तिकीटहि काढा म्हणाला. आम्हीं म्हटलें कीं आम्हांला तिकीट नको, अख्खी बोट पाहिजे. साधारण दर काय असतात. तो म्हणाला बाराशें, साडेबाराशें असतात. एका बोटीपाशीं नेलें. घासाघीस करून साडेआठशेला जाड्यानें पटवला. पण एक तासानें निघणार म्हणून सांगितलें. तोपर्यंत थांबतां आलें तर थांबा नाहींतर आम्हीं दुसरी बोट घेऊं.
सायकल चाकोचें दर्शन या प्रकाशचित्रांत मिळेल.
त्यानें हॉटेल गौरी दाखवलें. सुमारें अडीच किमी.वर होतें. प्रशस्त अस्सल केरळी संस्कृतीचें दर्शन होईल असें घर. अंगणाला लागून ओटीवर जाण्यचा रस्ता. ओटीवरच कार्यालय थाटलेलें. कार्यालयाचें पार्टिशन म्हणून मत्स्यालय. अंदाजें सहा फूट लांब, तीन फूट उंच आणि दोनेक फूट रुंद अशा एकावर एक दोन कांचेच्या सुबक देखण्या टांक्या. अश्शाच आणखी दोन टांक्या त्याच दोन टांक्याना लागून काटकोनांत. कार्यालयाच्या आंत गेलें कीं समोर काउंटर. उजव्या हाताला बसण्यासाठीं एक सोफा, सोफ्यासमोर दोन वेताच्या खुर्च्या. मध्यें आयताकृति चारपाई - टी पॉय. वेताच्या खुर्चीत कापसाच्या गाद्या, गद्यांवर स्वच्छ परीटघडीचे अभ्रे. काउंटरवर पांच सव्वापांचफुटी जाडगेला गृहस्थ. रंग सांवळा. आम्हीं आलेलों पाहून उठून उभा राहिला. गुड मॉर्निंग केलें. प्रथम हॉटेल दाखवा म्हणून आम्हीं विनंति केली. ओटीवरच्या कार्यालयांतून प्रशस्त माजघरांत उघडणारा शिसवी (काळें पॉलिश केलेला सागाचा पण असूं शकतो.) दरवाजा. अतिशय प्रशस्त, चांगलें वीस फूट X पंधरा फूट असावें. जमिनीवर हिरवट काळसर कोबा. दक्षिणेंत लालभडक, तपकिरी, हिरवा, निळा अशा विविध आकर्षक रंगांत कोबा घालतात, म्हणून रंग लिहिला.) मध्यभागीं अदमासें पांच फूट X दहा फूट एवढा चार खुंटाभोंवती जाड दोरखंडानें बनवलेला आयत. या आयतांत विविध आकाराचे मोठ्ठे हंडे, कळशा, पातेली, तपेल्या, समया वगैरे तांब्यापितळेचीं लखलखीत भांडी शोभेसाठीं मांडून ठेवलेलीं. माजघराच्या चार कोपर्‍यांत चार दरवाजे. डबल ऑक्युपन्सी अटॅच्ड सिंगल रूम्समध्यें उघडणारे. बाथरूम्समध्यें रंगीत लखलखीत सॅनिटरी लाद्या. कमोड, शॉवर, बेसिन लखलखीत. गरम पाणी फक्त सकाळीं एकदां. सामान ठेवायला चक्क पॉलिश केलेलीं लाकडी फडताळें. खोलीला उभ्या मध्य अक्षांत फिरणार्‍या उभ्या आयताकृति अशा भरपूर खिडक्या. खालीं गुळगुळीत लादी. फक्त एक वातानुकूलित अणि एक साधी खोली अशा दोन खोल्या शिल्लक होत्या. वातानुकूलित खोलींत जमिनीवर जाजम. प्रकाशचित्रांत पाहा साध्या खोलींत विशिष्ट खिडक्या कशा शोभून दिसताहेत.
वातानुकूलित खोलींत पाहा कसें सुंदर फडताळ आणि जाजम कसें शोभून दिसतें आहे.
माजघरांत समोरच्या बाजूला आणखी एक सहावा दरवाजा. त्या दरवाजातून गेल्यावर डावीकडे प्रथम सामानाची खोली. त्यापुढें स्वैंपाकघर. उजव्या बाजूला आणखी कांहीं खोल्या. समोर मस्त परसूंवजा बाग.
वातानुकूलित खोलींत पाहा कसें सुंदर फडताळ आणि जाजम कसें शोभून दिसतें आहे.
हॉटेलच्या दर्शनानें आम्हीं सगळे खूष. साधी खोली रु. साडेतीनशें व वातानुकूलित साडेसातशेंला जाड्यानें घासाघीस करून ठरवली. अगदीं सांस्कृतिक वारसा - हॅरिटेज म्हणतां येईल अशा खोल्या फारच स्वस्तांत मिळाल्या होत्या. एखादा व्यासंगी वास्तुशास्त्रज्ञ या हॉटेलवर अर्ध्या तासाचा मस्त चलत्चित्र माहितीपट बनवूं शकला असता. मीं करंट्यानें स्थिरचित्रें पण काढलीं नाहींत. अजून हॉटेल गौरी तिथें आहे कीं नाहीं ठाऊक नाहीं. कदाचित तिथें एखादी अत्याधुनिक इमारतहि उभी राहिली असेल. निदान तेव्हां मला तरी सुचलें नाहीं हें खरेच. असो. बारा वाजत आले होते. खोल्या दोन दिवसांसाठीं घेतों म्हटल्यावर मालक खूष झाले. थंड पाण्याचा शॉवर घेऊन ताजेतवाने झालों आणि निघालों बॅकवॉटर्स बघायला.
क्रमशः
No comments:
Post a Comment